samedi 30 mai 2009

Mehr Geist in unserer Zeit!

Wir feiern morgen Pfingsten, das Fest des Heiligen Geistes. Klingt etwas absonderliuch in unserer "modernen" Zeit. Doch, ehrlich, ist nicht gerade heute manches - vieles - eher geist-los? Werbung, Songs, Witze, "geile " Sprüche... Richtig, zur Geist-losigkeit tragen in Vorwahlzeiten auch Politiker ihren Teil bei.

Man muss nicht unbedingt zu den Kirchenleuchten zählen, um sich mehr Geist in unseren Tagen zu wünschen: den Geist der Offenheit und Ehrlichkeit, den Geist der Auseinandersetzung und Fairness, den Geist der Wahrheit und Gerechtigkeit, den Geist der Wärme und Zuneigung.

Der Gott der Liebe sendet seinen Geist, damit wir Menschen aufleben, zu unserer Mitte finden, aufstehen, Angst überwinden, Partei ergreifen, handeln, lieben...

Gott sendet uns, damit wir seinen guten Geist in unsere Welt zu tragen. Wir sind Boten des guten Geistes, damit alle leben, Mut fassen, ihren Platz einnehmen, sich einbringen, das Wort ergreifen, stützen, tragen und heilen.

Wer Partei ergreift für mehr Geist, hat es es in der Hand, in den Beinen, im Herzen, in den Gedärmen, im Kopf, unsere Welt - ein Stück weit wenigstens - voranzubringen.

Wer sich berufen weiss, darf und soll morgen Pfingsten fröhlichen Herzens feieern. Auch wenn er Gott nicht auf sein Etikett schreibt!

Schoos, Pfingstsamstag, 30. Mai 2009.

jeudi 28 mai 2009

E staarkt Stéck Lëtzebuerg!

Sou nennt de Verteidegungsminister Jean-Louis Schiltz eis Arméi. Eis Arméi huet sech gemaach a ka sech weisen. Et gouff vill investéiert: d'Effektiver, de Recrutement, d'Aus- a Weiderbildung, d'Equippementer, d'Specialisatioun. Vun der Zuel vun den Zaldoten hir si mer bescheiden; am Rescht awer fuere mir am internationale Vergläich am Spëtzeploton mat.

Dat ass och batter néideg, wa mir déi komplex a sensibel Missioune kucken, déi eis Arméi am Cader vun eisen internationalen Obligatiounen huet. Ëmmer méi dacks sinn eis Jongen a Meedercher aktiv engagéiert a wichtege Friddensoperatiounen an Europa, am Proche-Orient oder an Afrika.

Et gëtt Bierger, Politiker an och Parteien, déi mengen, mir bräichte keng Arméi. Jo, et géiff eis zu Lëtzebuerg gutt zu Gesiicht stoen, wa mer se méiglechst séier géngen ofschafen.

Wa mer eis militäresch Force leng quantitativ kucken, da wäre grouss Prétentiounen beschtefalls lächerlech. Mir mussen eis dofir net un den 10. Mä 1940 erënneren. Eng Lëtzebuerger Arméi mécht nëmme Sënn am Cader vun internationalen Allianzen. Déi hu mir an der UNO, der NATO a méi a méi och an der Europäescher Unioun.

Lëtzebuerg kënnt sech do sécher "fräikafen" - nom Prinzip: op eis puer Männercher kënnt et am Noutfall net un! Dat wär e geféierlecht Räsonnement fir e Land, dat grouss Stécker hält op seng Onofhängegkeet an Eegestännegkeet, op seng Roll an der internationaler Politik. Et ass schéin, dass vill vun eisen "auslännesche" Matbiergerinnen a Matbierger dës Ambitioun fir Lëtzebuerg mat eis deelen. (Dass eis Arméi iwwregens vill zu enger flotter Integratiounspolitik bäidréit, sief just tësche Klamere gesot!)

Munnech Friddenskämpfer sinn iwwerzeegt, dass mir de Fridden an Europa an uechter d'Welt am beschten erreechen, wa mer all Arméien ofschafen an all Waffe vernichten. Mir sollten déi militäresch Investissementer huelen, fir méi Cooperatioun, Dialog, Gerechtegkeet an Toleranz z'erreechen. Dës Argumentatioun huet villes fir sech. Krijer entstinn ë.a. doduerch, dass Leit, Classen, Gruppen, Ethnien, Länner a ganz Kontinenter ongerecht behandelt, verfollegt oder ënnerdréckt ginn. Rassesch, culturell a reliéis Intoleranz ass e schrecklech efficacen "Kriegstreiber".

Et ka net sinn, dass fräi an demokratesch Staaten an hir militäresch Verteidegung investéieren, ouni sech am selwechten staark z'engagéieren um Plang vun der Aussepolitik an der Entwécklungshëllef. Jo, déi dräi D - diplomatie, développement, défense - si poltesch Handlungsfelder, déi sech ergänzen an déi optimal vernetzt musse ginn.

Et wär - wéinegstens am Ablack - eng onverantwortbar Illusioun, fir dobäi de Pillier vun der Défense opzeginn. Mir deerfen d'An net zoumaachen virun dem rücksichtslosen Egoismus, dem blannen Haass oder dem total respektlosen Fundamentalismus.

Mir brauchen also dat "staarkt Stéck Lëtzebuerg", vun deem eisen Arméiminister mat grousser Begeeschterung schwetzt. Dat kascht eis e finanziellen Invest. Et verlaangt awer och eise Respekt fir déi Meedercher a Jongen, déi Fraen a Männer, déi sech do mat hirer Kraaft, hirer Gesondheet, hirer Sensibilitéit an hiren Idealer engagéieren.

Schous, den 28. Mä 2009.

mercredi 27 mai 2009

Voisins

On ne les choisit pas, les voisins. Et pourtant, ils sont proches. Pour des années, parfois des décennies, sinon des vies entières. Souvent, dans les villages comme dans les quartiers des métropoles, ils continuent à porter un nom et un visage familiers. Dans beaucoup de tours à cots, ils sont devenus anonymes, alors qu'on entend leur pas, qu'on reconnaît leurs habitudes matinales, qu'on repère à l'odeur leur plat principal et qu'on s'énerve devant leurs préférences musicales.

Le voisinage, tissé de relations interhumaines, a beaucoup de facettes vivement colorées: la solidarité discrète, l'amitié sans éclat, l'entraide sans façon, l'acceptation sans joie, la tolérance mal assumée, l'espionnage tenace, la "guerre des tranchées", le jeu des alliances hostiles...

Le voisinage est redécouvert comme une ressource potentielle très riche. Il est un facteur vivant et efficace de communication, de convivialité, d'intégration, de participation et de solidarité.

Hier, c'était la journée européenne du voisinage. Dans beaucoup de quartiers et de villages, c'était l'occasion de se retrouver, de (re)faire connaissance, d'inviter les "nouveaux", de passer un bon moment. Le "Blannenheem" de Berschbach avait saisi cette belle opportunité pour inviter une cinquantaine de voisins. Ils ont répondu à l'appel. Chic!

Le voisinage - comme l'amitié - échappe aux politiques. Quelle aubaine! Et pourtant, le politique a des chances de le promouvoir. Ne fût-ce qu'en initiant des formules de médiation sociale. Ou, à l'exemple de la Commune de Mondercange, en participant à l'organisation technique des fêtes des voisins.

Je nous souhaite de bons voisins. Et j'ose espérer la même chose pour mes voisins à moi.

Schoos, 27 mai 2009.

lundi 25 mai 2009

Enrôlés de Force

1942. Lëtzebuerg ass zanter dem Mä 1940 besat an integréiert an dat däitscht Nazi-Räich. Eigentlech misst ech schreiwen: dat "preisescht" Nazi-Räich. Well et si just déi Lëtzebuerger Matleefer, déi vun den "Däitsche" schwezzen.

1942 verléiert de Nazi-Régime militäresch all Illusiounen. An deem Kontext gëtt decidéiert, dass och déi Lëtzebuerger Jongen an d'Wehrmacht rekrutéiert ginn. Et ass dat ongeheierlech: Lëtzebuerg war bis de Mee 1940 een onofhängegt a neutraalt Land. Zanter der Okkupatioun setze vill Leit alles drun, fir de Nazi-Régime ze bekämpfen.

Déi betraffe Jongen - an enger éischter Etape d'Joergäng 1920-1925 - sti virun engem fir eis onvirstellbaren Dilemma. Wa si sech stellen, da kämpfe si an de Reihen vum "Feind" géint d'Alliéiert vun hirer Heemecht. Wa si desertéieren, da stelle si net nëmmen hiirt Liewen op d'Spill, mä bréngen all déi a Liewensgefoer, déi hinnen hëllefen. Hir Familjen musse mat schlëmme Sanctiounen - Deportatioun - rechnen.

Den "Enrôlement de force" vun "Eise Jongen" ass en dramatescht Kapitel an der Geschicht vun eisem Land. Jonk Lëtzebuerger verbludden un de russescher Front, si bedeelegt un der Säuberung vu Juddeghettoen, geroden a russesch, englesch oder franséisch Gefaangeschaft... All dat géint hire Wëllen, géint hir Idealer, géint hir Iwwerzeegung! D'Sënnlosegkeet ass dobäi net ze toppen.

Vill vun hinnen desertéieren - direkt oder méi spéit. Si gi verstoppt: a Scheieren, op Kiirchentiirm, am Bësch, an de Minièren... Si ginn erbaarmungslos gejot. Et ginn an deem Kapitel Lëtzebuerger Geschicht grouss Helden, deenen hir Nimm kaum ee kennt. Et ginn dobäi och Verréider - aus Feigheet, aus Opportunismus a geleegentlech och aus Iwwerzeegung. En Deel vun de Jongen ginn iwwer d'Grenzen, kämpfen an der belscher Armée blanche, an der franséischer Résistance oder packen et souguer bis an England.

De leschte Samschteg hat d'Federatioun vun den Enrôlés de Force hire Nationalkongress zu Steesel. D'Zuel vun deene Betraffenen geet natiirlech all Joer zréck. Si sinn haut all iwwer 80. Vill blouffen hiirt Liewe laang kierperlech a séilesch staark markéiert. Fir si war 1945 de Leidenswee net feerdeg.

Et ass wichteg, dass mir dës Geschicht, e Kapitel vun eiser aller Geschicht, net vergiessen. Dat si mir fer d'éischt mol deene schëlleg, déi direkt betraff waren. Et erkläert dann awer och villes, vun deem wat no 1945 geschitt ass an eisem Land an an eise Familjen. Schlieeslech erënnert et eis awer och drun, dass de Fridden, d'Fräiheet, d'Selbständegkeet an d'Toleranz fragil Cadeauën sinn, fir déi mir eis ëmmer rëm bewosst engagéiere mussen. Wa mer sollten Argumenter fir Europa brauchen, da fanne mir se an eiser ganz rezenter Vergaangenheet.

Et ass gutt, dass mir zanter kuerzem e Centre de Documentation et de Recherche hunn, dee vun engem jonken Historiker gefouert gëtt. Et ass richteg, dass antëschent méi Jonker sech op de Säiten vun den Enrôlés de Force engagéieren. Wa mer eis Geschicht richteg kennen an daiten, dann ass sécher méi liicht, eis Zukunft op en zolitt Fundament ze setzen.

Schous, 25. Mä 2009

samedi 23 mai 2009

Gerechtegkeet am Job

Op eiser Aarbecht vergläiche mir eis dacks mat aneren: Wivill musse mer schaffen? Wat ass eis Responsabilitéit? Wéi eng Privilegiën stinn eis zou? Wat fir eng Verpflichtungen hu mer? An dat Wichtegst natiirlech: Wéi ass et mat der Pai?

Mir vergläichen a kucken dobäi, wat fir eng Conditiounen eis Noperen hunn. Wie kann eis et verdenken, dass mer natiirlech virun allem dohinner luussen, wou mer mengen, dass Leit besser wegkommen. Ech hätt gär dem Schoulmeeschter seng Aarbechtszäit, dem Bankdirekter seng Pai, dem Staatsbeamten seng Sécherheet an dem fräischaffende Patron seng Fräiheet. Dobäi si mer lo schons voll an de Clichéën. An all Préjugé vergëft de Gespréichsklima.

Wa mer vergläichen, da misste mer no alle Säite kucken. Och dohinner, wou Leit schaffen, déi eng Rei Virdeeler net hunn, iwwer déi mir eis freeën. Et gëtt der hei zu Lëtzebuerg, déi méi gescheit sinn, méi schaffen a méi Responsabilitéit droen, an déi trotzdeem manner gutt Conditiounen hunn. Sou Iwwerleeungen droen derzou bäi, dass mer den natiirlechen Egoismus am Grëff behalen. Jo, an da sollte mer duerchaus och mol iwwer d'Grenze luussen. Ass et richteg (a mëttelfristeg nach virstellbar), dass e Beamten mat Première oder en Infirmier (M/F) zu Lëtzebuerg méi verdéngt wéi en Universitéitsproff bei eise direkte Noperen an der Belsch?

Dat gesot ass et richteg, dass mir vergläichen an eis fir gerecht Aarbechtsconditiounen engagéieren.Mir hunn eng Rei Carrièren hei zu Lëtzebuerg, déi sech zu Recht benodeelegt fillen. Eng dovunner ass déi vum Educateur gradué. Entsprécht d'Pai - am Cader vu Lëtzebuerg an am Verglach mat ähnleche Carrièren beim Staat - der Ausbildung, dem Aarbechtspensum an der Verantwortung?

Eng nei Regierung weert sech an engem wirtschaftlech schwirege Kontext mat enger Gehälterreform am ëffentlechen Déngscht mussen ausenanersetzen. Eppes schéngt mer lo schons - virum 7. Juni - glaskloer. Aus engem reduzéierte Staatsbudget eraus kann ee net einfach jidderengem méi ginn. Et wär schons net schlecht, wann een de Gesamtkredit behale géiff a net méi oder manner drastesch - wéi a ville Privatbetriber - kiirze misst. Méi gerecht verdeelen, ouni méi ze hunn, verlaangt, fir ëmzeverdeelen.

Si mer am grousse Cader vum ëffentlechen Déngscht - dozou gehéieren natiirlech all déi Privatbeamten, deenen hir Pai de Staat garantéiert - bereet, fir doriwwer fair an éierlech matenaner ze diskutéieren? Oder ass et wéi sou dacks: Chacun pour soi et Dieu contre tous! Ech wënschen, dass eis Gewerkschaften eis bei deem Dialog op eng responsabel Manéier ënnerstëtzen.

Wa mer streiden, wéi mer Suë verdeelen, dann awer och, wéi mer dat mat der Aarbecht maachen. Dobäi deerfen Schoulmeeschteren, Educateuren, Infirmieren a Staatsbeamten (M/F) sech gär matenaner vergläichen. An d'Educateuren aus der Schoul sollten dat och maachen mat hire Kollegen vun Dräibuer-Schraaseg, vum Kräizbierg oder aus dem CHNP.

Mir all zesummen hätte jo gär méi Gerechtegkeet. Eng Viraussetzung an deem Engagement ass Fairness. E flotte "politeschen" Engagement! Affaire à suivre, comme qui dirait!

Schoos, 23. Mä 2009.

samedi 16 mai 2009

Homophobie

Dans la foulée de bien d'autres événements, nous aurons demain la journée internationale contre l'homophobie. L'homophobie consiste à rejeter les personnes homosexuelles. Le registre des formes d'expression de l'homophobie est bien large: aggressions ouvertes, condamnations morales, dénigrements, préjugés, désavantages professionnels, exclusion sociale, blagues méchantes, gestes moqueurs... Et j'en passe.

Riche en couleurs, l'homophobie est ouverte ou latente, grossière ou subtile. Dans tous les cas de figure, elle est discriminatoire, elle blesse, elle vexe, elle exclut, elle juge et condamne. L'homophobie ne se justifie pas. Les personnes concernées ne choisissent pas leur orientation sexuelle, mais sont bien obligées de l'assumer. Dans un contexte de rejet et d'exclusion, en voilà une tâche difficile - surtout pour des jeunes en recherche d'identité et de repères fiables.

L'homophobie au Luxembourg? Chez nous? Dans nos quartiers? Dans nos familles?

Ayons le courage et l'honnêteté d'écouter celles et ceux qui sont les premiers concernés. Oui, les choses ont bougé, mais bien des témoignages ne peuvent que nous bouleverser. Que penser d'un père qui, tous les jours à table, part en croisade contre les "pédés" en présence d'un fils gay que ces tirades ne peuvent que paralyser et étouffer? Et puis, sans aller chercher très loin, que penser de certaines histoires diffusées dans l'émission des "grosses têtes" luxo?

L'entourage social se dit et se croit plus tolérant - avec souvent le clin d'oeil qui en dit long. Méchanceté ou insouciance? D'aucuns vont dire ou penser: On n'est pas concerné - Dieu soit loué.

A propos: Dieu dans tout cela? En son nom, beaucoup de religions ont condamné et "excommunié" sans compréhension et sans pitié. L'homophobie catholique - ou mieux: celle de l'Eglise institutionnelle - ne constitue point une page de gloire. En tant que catholique pratiquant je n'en suis pas fier. Mais je considère que l'enseignement et l'engagement de l'Eglise n'appartiennent pas à la seule Curie romaine. Assumons donc nos responsabilités pour témoigner du Dieu de vie et d'amour.

Je rends hommage aux femmes et aux hommes qui refusent de "surfer" sur les vagues sociales faciles des préjugés courants, qui dans leur attitude et leur discours restent des "libres penseurs". Pour y arriver, au Luxembourg et ailleurs, il nous faut de l'intelligence, de la sensibilité et du courage.

Schoos, le 16 mai 2009.

vendredi 15 mai 2009

Sexologe!?

Als Kandidat bei den Parlamentswahlen am 7. Juni 2009 werde ich häufiger als sonst formell vorgestellt: Name, Familienstand, Ausbildung, Aufgabe… Doch halt! Ausbildung von Mill Majerus? Jurist, Agronom, Pfleger, Ingenieur, Arzt, Lehrer (F/M, selbstverständlich): kommt alles glatt rüber! Aber Sexologe! Dazu noch in einer ernsthaften Partei mit dem groβen C!

Freundliches Grinsen, schalkhafte Kommentare… Was die Leute (potentielle Wähler und angehende Abgeordnete aus den eigenen Reihen) sich jeweils dabei denken, entzieht sich – möglicherweise Dank sei Gott – meiner Kenntnis. Mein Parteifreund Lory behauptet, er möchte lieber nicht zu genau wissen, was denn Sexologen so treiben. Da läuft es einem kalt (oder doch eher prickelnd warm) über den Rücken. Freund Paul sagt, man müsse nicht Sexologe sein, um sich „dabei“ auszukennen. Wobei denn genau, lieber Paul?

Also, da ich ja eher wie ein biederer Opa ausschaue, werden viele gleich richtig vermuten, dass Sexologen (F/M, selbstverständlich) nicht unbedingt sittenlose Sexualprotze (F/M) sind, die mit atemberaubenden Sexual-„Palmarès“ betören sollten / müssten / könnten. Trotz meiner reichen Kinderschar mit einem sehr ausgeglichenem Mädchen-Jungen-Verhältnis sind Sexualkundler, Sexualärzte, Sexualtherapeuten oder Sexualpädagogen auch keineswegs von Berufs wegen stürmischere Liebhaber, potentere Erzeuger oder zärtlichere Eltern. (Eigentlich Schade! Aber bekanntlich tragen auch Schuster nicht immer die tollsten Stiefel; von Pädagogen und ihrer praktischen Erziehungsgabe wollen wir erst gar nicht reden!)

Also: wie kommt frau/man dazu, sich als Sexologe auszugeben? Persönlich habe ich an der „Université Catholique de Louvain“ ein entsprechendes Studium absolviert und mit einer „licence en sciences familiales et sexologiques“ abgeschlossen (entspricht einer französischen Maîtrise, einem deutschen Diplom und einem österreichischen Magister). Unsere Lehrfächer: viel Psychologie, klinische Psychologie, Paarpsychologie, Psychotherapie und Sexualtherapie, Sexualbiologie, Kenntnisse in Sexualmedizin und Psychiatrie, Sexualpädagogik, Familiensoziologie, Demographie, Familienrecht, Sexual- und Familiengeschichte, Sexualethik u.v.a.m. Dazu interdisziplinäre Seminare so wie eine therapeutische Zusatzqualifizierung. Ein multi- und interdisziplinares Studium, das ein erstes Grundstudium voraussetzt. Bei mir war es der Lehrerberuf.

Was „treiben“ Sexologen? Sie begleiten Menschen jeden Alters auf ihrem sexuellen und affektiven Entwicklungsweg. Dass man dabei Sexualität nicht unbedingt mit Genitalität (lies Geschlechtsverkehr) verwechseln darf, liegt auf der Hand. Selbstwertgewühl, Kommunikationskompetenz, Partnerschaftsfähigkeit, Kultur des Genieβens und der Sinn-lichkeit, Liebesglück und Liebeskummer, Erfahrung sexueller Gewalt, Leben schenken, Trauerarbeit leisten: dies sind u.a. Themen die Sexologen in ihrer Bildungs-, Beratungs- und Therapiearbeit „beschäftigen“. Ich versichere, dass der Job spannend, erfüllend und sehr aufreibend sein kann.

Natürlich schaffen diese Arbeit auch motivierte Psychologen, Pädagogen, Therapeuten, Seelsorger, Ärzte oder Pfleger. Wichtig sind in jedem Fall Weiterbildung und Supervision.

Vermutlich werden Lory und Paul jetzt nachhaken (die beiden sind gelegentlich etwas hinterhältig): Was tut ein Sexologe in einem Ministerium? Er arbeitet mit im Team seiner Kollegen (F/M), die alle sehr unterschiedliche Ausbildungen geltend machen, und bringt bei der administrativen Arbeit seine spezifische Kompetenz mit ins Spiel. Ich freue mich sehr, dass meine Chefin zulässt, dass ich mich als Sexologe gelegentlich in der beruflichen Weiterbildung engagieren darf, so z.B. bei OMEGA 90 (Thema: sexuelle und affektive Bedürfnisse am Lebensende. Eine sehr lohnende Aufgabe!) oder beim Master in Gerontologie an der Universität Luxemburg.

Zum guten Schluss: Es gibt inzwischen mehrere Exemplare unserer Zunft im schönen Luxemburg! Wir stehen euch allen gerne zu Diensten! Auch euch, lieber Lory und lieber Paul! (Selbstverständlich nur, falls es dann mal nötig sein sollte!)

Schoos, 15. Mai 2009
Übrigens: internationaler Familientag. Trifft sich gut, oder?

vendredi 8 mai 2009

Pilgeren?!

Jo, mir hunn rëm Octave. An dëse Wochen - sou eis al Lëtzebuerger Traditioun - pilgere mir bei d'Muttergottes an d'Stad. Vill vun eis weerten bei deem Thema éischter süffisant reagéieren a mengen, dass een d'Kathedral gär duerch de Mäertchen ersetze kënnt.

Pilgeren - an zwar an der Octave - ass fir mech perséinlech eppes ganz Wichteges. Et huet, fir unzefänken, mat mengem Papp ze dinn. Hien hat versprach, dass hien - wann en d'Chance hätt, fir de Krij z'iwwerliewen - all Joer géiff pilgeren. Dat heescht: ze Fouss vun doheem an d'Stad goen. Hien huet effektiv de KZ vun Hinzert, d'Wehrmacht an d'Stopp als Réfractaire iwwerliewt a Wuert gehal. Ech mengen zwar, dass dobäi weder den Herrgott nach d'Maria hir Fanger am Spill haten. A mengen An wär sou e Glawen soss näischt wéi Gotteslästerung. Mä mäi Papp huet mir - ouni vill Wierder - säi Pilgerwee all Joer an d'Octave verierwt. Fer d'éischt hunn ech deerfen duerch d'Nuecht matlafen, wéi ech am 3. Schouljoer war. Mir hunn zu Ëlwe gewunnt, si mam leschten Zug owes op Miersch gefuer an dunn géint 1 Auer an der Nuecht iwwer d'N7 an d'Stad getrëppelt.

Eng Ierwschaft bréngt nëmmen dann eppes, wann ee se lieweg hält, also eppes fir sech a säi Liewen doraus mécht.

Pilgeren heescht fir mech:
- Ech huele mer Zäit.
- Ech loosse mech drop an.
- Ech maache mech op e laange Wee.
- Et kascht mech eppes.
- Ech sinn ënnerwee - eleng oder mat gudde Frënn.
- Albekanntes entdecken ech nei.
- Ech sinn awer och op, fir Neies ze gesinn an z'erliewen.
- Ech fannen um Wee nei Perspektiven an nei Horizonter.
- Ech spire mech - mat neie Potentialitéiten an ale Grenzen.

All dat eleng wär et schon der Méi weert.
Mä et ass och d'Chance, fir dat nei ze gesinn, wat den Alldag sprengt.
Dat oder deen nennen ech Gott.
Dee Gott, un deen ech gleewen, ass grouss, mä Hie mécht keng Angscht.
Hien impressionnéiert mech, mä Hie quëtscht mech net.
Hie kann alles, mä wëllt näischt ouni mech.
Hien offréiert mir eng Allianz vu Frëndschaft.

E bescheident Meedchen aus Israel huet sech virun 2000 Joer op déi Offer agelooss an de "Kontrakt" mat ënnerschriwwen. Säi Numm ass Miriam (Maria).

An dësen Deeg maachen sech vill Gruppen op de Wee. Mir zu Schous e Samschteg, de 16. Mä 2009, moies um 6 Auer bei der Kapell. Du bass wëllkomm!

Schous, den 8. Mä 2009.

mercredi 6 mai 2009

Vorwahlsplitter: Sorry, Mill, aber es geht um mehr!

Am Wahlfieber kranken in diesen Tagen höchstens Kandidatinnen und Kandidaten. Dies ist überraschend - wenn nicht gar Besorgnis erregend. Am 7. Juni geht es schliesslich um sehr viel.

Äusserst wichtige Anliegen steghen mit auf dem Spiel oder - besser gesagt - stehen zur Wahl:
- der Kampf gegen die steigende Arbeitslosigkeit,
- die Absicherung unseres Bankenplatzes,
- der drohende Klimawandel,
- die breite Nutzung erneuerbarer Energien,
- Zukunftsperspektiven für unsere Kinder und Enkel,
- die Gestaltung eines multi-kulturellen Lebensstils,
- die Integration und Partizipation benachteiligter Mitmenschen,
- der Ausbau unserer Entwicklungshilfe,
- fairer Handel besonders mit Ländern in Afrika,
- der gesellschaftliche Konsens in sozialethischen Fragen - z.B. Werte- und Religionsunterricht, Abtreibung, Euthanasie oder Gentechnologie.

Ja, es geht gerade jetzt um viel, um neue Wege, um unsere Zukunft!

Schade, dass frau/man das Gefühl nicht los wird, dass es manchen Kandidatinnen und Kandidaten nur um sich selbst geht, um ihre persönlichen neue Wege, um ihre höchst persönliche Zukunft.

Gewiefte Wahlkampfstrategen - sie "gewinnen" (bei) Wahlen in jedem Fall - belegen, dass Inhalte allein nicht zu überzeugen vermögen. Es braucht die gute Verpackung: Slogans, Plakate, Gadgets, Video-Clips und Shows (warum nicht auch Autos mit knalligem Porträt?). Mit in diesem "package": schlagfertige "têtes de liste" sowie attraktiv-sympathische KandidatInnen: nett, lächelnd, dynamisch, verschmitzt, freundlich, gestilt.

Wahlkandidaten (M/F) lernen, in das Outfit zu investieren. Allerdings besteht dabei das Risiko, dass sie die Verpackung mit dem Inhalt verwechseln; dann sind sie eitel. Oder aber sie unterstellen ihren Wählern, dass sie den Unterschied ohnehin nicht merken; dann sind sie schlicht arrogant.

Also, werter Mill, verzichte in diesen Wochen auf eitle Arroganz. Stelle dein Programm zur Wahl! Es geht dabei wirklich um die Zukunftsperspektiven unserer kleinen Luxemburger Gemeinschaft.

NB1: Eitel-arrogante KandidatInnen haben immerhin die Entschuldigung, dass sie - wie oben bereits unterstrichen - am Wahlfieber leiden. Aber wie steht es um WählerInnen, die sich von ihnen bluffen lassen?

NB2: Der Vorname Mill ist selbstverständlich austauschbar. Tschüss, werte Face-Book-MitstreiterInnen
!

Schoos, 6. Mai 2009

dimanche 3 mai 2009

Face à la crise

Nous les fonctionnaires, les salariés des secteurs public et conventionné, les pensionnaires et rentiers, les héritiers, les privilégiés de père en fils et de mère en fille...,

... confrontés au licenciement récent de dizaines de milliers de salariés européens,
... confrontés à la détresse de nombreux jeunes diplômés sans perspective d'emploi,
... plongés dans une ambiance sociale d'incertitude et d'angoisse,

oui, nous,

... nous ne pouvons plus nous payer le luxe d'ignorer la crise qui touche nos pays "riches", la crise dans laquelle plongent depuis de troip longues années les pays en voie de développement,
... nous n'avons plus le droit de rester indifférents, de continuer notre train-train usuel, de "consommer" la vie comme si de rien n'était.

Il serait trop facile, il serait lâche, il serait irresponsable d'inculper les seuls banquiers, les seuls chefs d'entreprise, les seuls politiciens et autres grands pontifes sociaux.

Nous sommes interpellés. Oui, nous aussi!

Pour nous méfier des bénéfices rapides.
Pour nous associer à la production et non selement à la consommation de biens.
Pour renoncer aux gains qui se font aux dépens d'autrui.
Pour investir d'autres ressources que notre seul fric.
Pour payer des prix fair-play pour les produits en provenance des régions pauvres.
Pour soutenir des produits obtenus dans le respect de l'environnement.
Pour réorganiser le monde du travail à une échelle interpersonnelle basée sur le contact direct entre patrons et salariés.
Pour déglobaliser le commerce de l'argent.
Pour être solidaires avec celles et ceux que la crise affecte de plein fouet.
Pour mettre en cause tous privilèges injustifiables.

C'est le message de la journée du 1er mai!
C'est l'enjeu qui doit nous fédérer au-delà de nos différends, qu'ils soient philosophiques, religieux, politiques, culturels ou ethniques.

Schoos, le 3 mai 2009.